امپراتریس لو، سفاک ترین، پر قدرت ترین، بی رحم ترین و بزرگترین ملکه تاریخ در نیمه دوم قرن ششم بعد از میلاد در چین تولد یافت.

پدرش یکی از افسران ارشد دربار چین بود. او در کودکی بسیار زیبا بود و هنگامیکه به سن ۱۴ سالگی رسید، زیبایی اش به حدی رسید که دیگر نمی توانست آزادانه به میان مردم رفت و آمد کند و بخاطر همین بیشتر وقتها در خانه می ماند.

روزی به همراه پدرش در یک جشن درباری شرکت کرد و امپراتور چین همینکه چشمش به او افتاد، از پدر لو خواست تا او را به کاخ آورد.

پدر لو دستور امپراتور را اجرا کرد و از فردا لو جزو زنان امپراتور شد. اختلاف سنی بین لو و امپراتور باعث شد تا لوی زیبا و جوان به یک افسر جوان و زیبا دل ببندد ولی این افسر به او خیانت کرد و همین امر باعث شد که لو بیمار شود.

همینکه لو از بستر بیماری برخاست، قسم خورد که نسل مردان را از روی زمین بردارد و به دنبال این تصمیم افراد خانواده امپراتوری تانگ یکی پس از دیگری به طرز مرموزی کشته شدند و لو سرانجام در ۲۵ سالگی قدرت را در دست گرفت و ده هزار نفر از ایل و تبار تانگ را در سرتاسر خاک چین به هلاکت رسانید و خود سر سلسله ی خاندان سلطنتی لو شد.

او دستور داد تا شکنجه خانه های مخصوصی بسازند که در آنها پر زجرترین شنکنجه های تاریخ را در مورد مردان بی گناه به اجرا می گذاردند.

لو تا ۸۰ سالگی از اقدام به هر جنایت و عمل خطایی، اجتناب نکرد و در این زمان بود که از اعمال خود پشیمان شد و تمام زندانیان را آزاد کرد و از بینوایان دستگیری کرد و پس از دو سال یعنی در سن ۸۲ سالگی در حالی که تنها آرزویش این بود که مردم از گناهانش بگذرند، درگذشت.

خبر آنلاین: وی یازده سال پس از ایجاد دولت واحدی از سه طایفه مهاجر قوم آرین - پارس، ماد و پارت، شهر بابل (در جنوب غربی بغداد امروز و پایتخت یک امپراتوری به همان نام) را تصرف و در آنجا در اکتبر سال 539 پیش از میلاد ایجاد امپراتوری مشترک المنافع ایران را اعلام کرده بود.

امپراتوری ایران در زمان کوروش که نام او در غرب با قلب تلفظ حروف یونانی، سیروس و سایرس، گفته می شود از هند تا مرمره و از سیردریا (رود سیحون) تا دریای سرخ امتداد داشت که پسر او کامبیر (کامبوزیا = کامبوجیا = کمبوجیه) بر وسعت آن افزود و داریوش بزرگ و پسرش خشایارشا قلمرو ایران را گسترش بیشتری دادند که بیش از دو قرن بزرگترین قدرت و تنها ابرقدرت جهان بود با فرهنگ و تمدنی درخشان و بی مانند.

کوروش برای اخراج طوایف آرال که از سیردریا گذشته وارد سغدیانا و سرزمین پارسیان در فرارود (تاجیکستان امروز و ...) شده بودند به این منطقه رفته بود که به سوی او که سوار بر ارابه بود و سربازانش را در میدان نبرد هدایت می کرد زوبینی پرتاب شد و عمر وی پایان یافت.

با وجود درگذشت کوروش، سربازان او جنگ را بردند و مهاجمان را به آن سوی سیردریا عقب راندند. ( سغد اینک یک ایالت تاجیکستان و فرماندارنشین آن، شهر باستانی خجند است).

برخی از مورخان درگذشت کوروش بزرگ را در منطقه فرارود نتیجه بیماری نوشته اند، نه اصابت زوبین. آرالی ها تمدنی عقب مانده و غیر قابل قبول برای ایرانیان داشتند و کوروش مایل به آلوده شدن ایرانیان به این تمدن [از جمله همبستر شدن علنی با زنانشان] نبود.

موسس و پدر کشور ایران که مادرش ماد و پدرش پارس بود در میدانهای جنگ، همیشه در میان سربازان بود و از آنان جدا نمی شد و (اگر نوشته مورخان یونانی درست باشد) جان خود را بر سر همین روش گذارد. او بارها گفته بود که نباید سرباز جان برکف نهد و بجنگد و افتخار پیروزی نصیب شاه شود که دور از میدان جنگ در چادر خود درمیان نیروهای محافظ و اسبان آماده برای فرار می آساید.

جنازه کوروش همچنان که وصیت کرده بود به پاسارگاد منتقل و مدفون شد که آرامگاه او تا به امروز باقی مانده و هموطنان پس از 25 قرن همچنان برای ادای احترام نسبت به او به پاسادگاد می روند.

کوروش در بابل و پس از صدور اعلامیه ای که امروز نخستین منشور اتحاد ملل و حقوق بشر نام برده می شود وصیت کرده بود صرف نظر از محل مرگ او، باید در پاسارگاد دفن شود. کوروش هنگام تعیین محل دفن خود از این که برای مدتی بسیار طولانی، جسد او قطعه زمینی را از ثمر دادن باز می دارد از مردم ایران (قبلا) پوزش خواسته بود.

کوروش جهانی فکر می کرد و همه ملتها را متساوی الحقوق می دانست و عقیده به ایجاد یک دولت جهانی مجهز به اخلاقیات داشت تا جنگها و خونریزی ها پایان یابد و یک قانون واحد حاکم بر روابط ملتها باشد.

اعلامیه او پس از فتح بابل که سلطانش به آزار دادن سایر ملل و نیز اتباع خود شهرت داشت، نخستین منشور ملل متحد و اعلامیه حقوق بشر شناخته شده و نگهداری می شود.

کوروش دین ایرانیان (آیین زرتشت) را به ملل دیگر تحمیل نکرد. وی شورائی از سران ملل تابعه به ریاست خود تشکیل داده بود و امپراتوری او در حقیقت یک جامعه مشترک المنافع بود و شرط عضویت در این جامعه دادن آزادی به مردم محل، بر قراری حکومت قانون، منع بردگی و قطع ظلم و تعدی بود.

ارتش کوروش سربازان اسیر را به بردگی نمی فروخت و اموال ملت مغلوب را مصادره و غارت نمی کرد. یهودیان در کتاب مقدس خود کوروش را "آزادیبخش" و او را یک مسیح خوانده اند. کوروش اسیران یهودی دولت بابل را آزاد کرد و به وطن خود بازگردانید و با پول ایران شهرهایشان را که به دست سلطان بابل ویران شده بود مرمت و نوسازی کرد.

2013 سال پیش در روز 31 مارس سال دوم پیش از میلاد فرهاد چهارم، پادشاه اشکانی در توطئه ای توسط همسرش که یک زن رومی بود، مسموم شد و به قتل رسید. دستکم مورخان این روز را به عنوان روز مرگ فرهاد چهارم شاه ایران دانسته اند.

فرهاد چهارم در توطئه ای توسط زن رومی اش به نام ترموزا یا ترموسا مسموم شد و در این توطئه پسرش فرهادک نیز با مادر همدست بود.

در پی شکست کراسوس فرمانده و کنسول رم در جنگ حران در سال 53 پیش از میلاد از سورنا سردار نامدار ایران و کشته شدنش، پرچمهای رم به دست ایران افتاد و باعث آشفتگی عمیقی در قلمرو امپراتوری رم شد.

اگوستوس امپراتور رم که از سال 27 پیش از میلاد به مدت 31 سال فرامانروای رم بود برای پایان دادن به این تحقیر رومیان که روحیه خود را از دست داده بودند با دولت ایران وارد معامله شد و قرار شد که پرچمها را از ایران بخرد و پول را به اقساط بپردازد. وی برای خرسند ساختن فرهاد چهارم که با این معامله موافقت کرده بود یک دختر رمی را هم برای وی فرستاد. فرهاد فریفته این دختر شد و با او ازدواج کرد و نامش را ترموزا گذارد.

به نوشته برخی از مورخان، ترموزا یا ترموسا در عین حال جاسوس امپراتوری رم بوده و دستور داشت فرهاد چهارم را تحت تاثیر تلقینات خود قرار دهد.

ترموزا از فرهاد چهارم دارای پسری شد که نامش را فرهادک گذاشتند. فرهاد از زن قبلی خود و نیز کنیزهایش پسران دیگری داشت.

ترموزا برای اینکه پادشاهی به پسر خودش برسد و در عین حال خدمتی هم به وطن اصلی کرده باشد به شوهر تلقین کرد که پسران بزرگتر را که بیم کودتا کردنشان می رود به شهر رم بفرستد تا در عین حال با طرز زندگی رومیان و فنون نظامی آنان آشنا شوند. فرهاد پذیرفت، ولی پسران او از آن پس عملا گروگان دولت رم بودند.

در این میان ترموزا از فرصت استفاده کرد و با کمک پسرش، شوهر را مسموم ساخت و بزرگان ایران مجبور شدند که فرهادک را که تنها فرزند در دسترس بود به نام فرهاد پنجم به تخت سلطنت بنشانند.

امپراتور رم پس از شنیدن این خبر، نوه خود کایوس را برای گفتن تبریک روانه تیسفون کرد.

فرهاد پنجم به توصیه مادر تا کنار رود فرات (تیسفون در ساحل شرقی دجله است) به استقبال کایوس رفت و در دیدار با کایوس از دعاوی ایران بر ارمنستان گذشت.

ترموزا و کایوس به فرهاد پنجم تلقین کرده بودند که ارمنستان عامل اختلاف دو امپراتوری رم و ایران است و تا زمانی‌ که تحت قیمومت ایران باشد و شاه آن را سنای ایران (مهستان) انتخاب و اعزام دارد این اختلاف وجود خواهد داشت و صلح و صفا دوام نخواهد آورد و فرهاد پنجم گفته های آنها را پذیرفت.

این اشتباه فرهاد پنجم موجب رنجش بزرگان ایران شد و ضرب سکه با تصویر مادر و پسر که قبلا در ایران رسم نبود و حاکی از شراکت مادر در سلطنت فرزند بود، این رنجش را به خشم مبدل ساخت.
سران ایران از طرز تفکر فرهاد پنجم هم که تحت تاثیر مادر به یونانی ها و رمی ها نزدیکتر از ایرانی ها بود ناخرسند بودند، طرح برکناری او را به مهستان بردند و کارهایی را که مادر او ترموزا به سود رومیان انجام داده بود ارائه کردند که تصویب شد و یک شاهزاده اشکانی دیگر را به نام ارد دوم به پادشاهی ایران برگزیده شد که یک نظامی خشن و سختگیر و قانونگریز بود.

فرهاد پنجم نزدیک به چهار سال سلطنت کرده بود. مورخان به سرنوشت ترموزا اشاره ای نکرده اند. شاید او به رم بازگشته بود زیرا که چهار سال پس از برکناری فرهاد پنجم، پسران فرهاد چهارم که در شهر رم بودند به ایران بازگشتند و بعدا یکی از آنان شاه ایران شد.

به این ترتیب در روز 31 مارس سال دوم پیش از میلاد فرهاد چهارم، پادشاه اشکانی در توطئه ای توسط همسر رمی و پسرش مسموم شد. اما دوران قدرت این مادر و فرزند خیانت پیشه کوتاه بود و به زودی شاه تازه ای از خاندان اشکانی بر تخت سلطنت ایران نشست.

کوروش پادشاه هخامنشی پس از پیروزى هاى درخشان در مرزهاى شرقى قلمروش رو به مرزهاى شمال غرب و غرب ایران گذاشت.

کشور لیدیه (لیدی) که هدف کوروش بود، از غرب به دریای مدیترانه، از شمال به دریاى سیاه و دریاى مرمره و از شرق به رود قزل ایرماق امروزی محدود می شد.

لیدى ها از سواره نظام قدرتمندی برخوردار بوده و به دلیل ثروت فراوان از نیروهاى مزدور یونانى استفاده مى کردند.

کوروش پادشاه هخامنشی پس از پیروزى هاى درخشان در مرزهاى شرقى قلمرواش رو به مرزهاى شمال غرب و غرب ایران گذاشت.

کوروش پادشاه هخامنشی در 550 قبل از میلاد پس از تسخیر هگمتانه پایتخت مادها به نزدیکى مرزهاى لیدیه رسیده بود. کرزوس پادشاه لیدیه که از قدرت گرفتن پارس در شرق نگران بود، به خیال خود سعى کرد با پیشدستى در جنگ، با کمک سربازان مزدور یونانی، بابلى و مصرى از پیشرفت کوروش جلوگیرى کند.

درسال 549 قبل از میلاد ارتش های پارس و لیدی در فلات پتریوم درگیر نبرد شدند و اما پس از چند ماه جنگ، هیچ یک از دو ارتش به پیروزی قاطع دست نیافت. کرزوس، شاه لیدیه مرتکب اشتباه بزرگی شد و به تصور اینکه با فرا رسیدن زمستان جنگ متوقف می شود به شهر سارد، پایتخت کشورش بازگشت.

بر اساس برخی دیگر از روایات تاریخی کرزوس که متوجه شد قادر به شکست ارتش پارس نیست به شهر سارد فرار کرد تا در پناه حصارهای آن در برابر ارتش کوروش مقاومت کند.

کوروش در یک استراتژی جنگی خطوط تدارکاتى خود را طولانى کرده و آن را تا سارد در غرب آسیاى صغیر امتداد داد.

کرزوس تصمیم گرفت از شهر سارد خارج شده و بار دیگر به مصاف کوروش برود. در سال 548 قبل از میلاد جنگ در دشت هرموس میان ارتش های پارس و لیدی در گرفت و در این جنگ سپاهیان کرزوس به سختی شکست خوردند.

کرزوس و باقیمانده سپاهش بار دیگر در پشت حصارهای شهر سارد پناه گرفتند. ارتش کوروش، سارد را که دارای حصارهایی محکم بود، محاصره کرد. تا اینکه بخشی از سربازان هخامنشی موفق به رخنه در داخل شهر سارد شده و دروازه ها را به روی ارتش کوروش گشودند.

کوروش در اندک مدتی شهر سارد را فتح کرد و خاک لیدیه را به قلمرو کشور هخامنشی منضم کرد. کوروش از قتل کرزوس خودداری کرده اما گنجینه های افسانه ای لیدیه را تصرف کرد.

کوروش، پادشاه هخامنشی با فتح لیدیه توانست آسیای صغیر را متصرف شده و امپراتوری بابل به جزیره ای در میان قلمرو هخامنشی مبدل شد. سرانجام بابل نیز به دست کوروش فتح شد و کشور هخامنشی چنان وسعتی یافت که تا آن زمان هیچ دولتی به این اندازه وسعت و قدرت نداشت.

کوروش بزرگ؛ شاه پارس، شاه انشان، شاه ماد، شاه بابل، شاه سومر و اکد؛ شاه چهارگوشهٔ جهان

7 آبان ماه مطابق با بیست و نهم اکتبر روز جهانی کوروش (سایرس دی) نام گذاری شده است که از دیر باز پارسیان، یهودیان، دوستداران حقوق بشر و هواداران اداره جهان به صورت ملل مشترک المنافع آن را گرامی می دارند و رعایت می کنند. این روز به مناسبت تکمیل تصرف امپراتوری بابل به دست ارتش ایران (اکتبر سال 539 پیش از میلاد) و پایان دوران ستمگری در دنیای باستان برقرار شده است. 2544 سال پیش در همین ماه اعلامیه تاریخی کوروش بزرگ در زمینه حقوق افراد و ملل انتشار یافته بود که نخستین سنگ بنای یک دولت مشترک المنافع جهانی و هر سازمان بین المللی بشمار می آید.

^{منشور کورش بزرگ (اولین اعلامیه حقوق بشر)}

«منم کوروش، شاه جهان، شاه بزرگ، شاه دادگر، شاه بابل، شاه سومر و اکد، شاه جهان. پسر کمبوجیه، شاه بزرگ ... آنگاه که بدون جنگ و پیکار وارد بابل شدم، همه مردم گامهای مرا با شادمانی پذیرفتند.
در بارگاه پادشاهان بابل بر تخت شهریاری نشستم، مردوک (مردوخ = خدای بابلیان)، دلهای پاک مردم بابل را متوجه من کرد. ... زیرا من او را ارجمند و گرامی داشتم.
ارتش بزرگ من به آرامی وارد بابل شد.
نگذاشتم رنج و آزاری به مردم این شهر و این سرزمین وارد آید.
برده داری را بر انداختم، به بدبختی های آنان پایان بخشیدم. ...
من فرمان دادم که هیچکس اهالی شهر را از هستی ساقط نکند.
فرمان دادم که همه مردم در پرستش خدای خود آزاد باشند و کسی آنان را نیازارد.
خدای بزرگ از کردار من خشنود شد ...
او برکت و مهربانیش را ارزانی داشت.
ما همگی شادمانه و در صلح و آشتی مقام بلندش را ستودیم ...
من همه شهرهایی را که ویران شده بود از نو ساختم.
فرمان دادم تمام نیایشگاه هایی را که بسته شده بود، بگشایند.
همه مردمانی را که پراکنده و آواره شده بودند، به سرزمین خود برگرداندم و خانه های ویران آنان را آباد کردم، باشد که دلها شاد گردد و هر روز در پیشگاه خدای بزرگ، برایم زندگانی بلند خواستار باشند ...
من برای همه مردم جامعه ای آرام مهیا ساختم و صلح و آرامش را به تمامی مردم اعطا کردم.
من به تمام سنتها، و ادیان بابل و اکد و سایر کشورهای زیر فرمانم احترام می گذارم.
همه ی مردم در سرزمینهای زیر فرمان من، در انتخاب دین، کار و محل زندگی آزادند.
تا زمانی که من زنده ام هیچکس اجازه ندارد اموال و دارایی های دیگری را با زور تصاحب کند.
اجازه نخواهم داد کسی دیگری را مجبور به انجام کار بدون دریافت مزد کند.
هیچکس نباید به خاطر جرمی که اقوام یا بستگان او مرتکب شده اند تنبیه شود.
من جلوی برده داری و برده فروشی از زن و مرد را می گیرم و کارکنان دولت من نیز چنین کنند تا زمانیکه این سنت زشت از روی زمین برچیده شود.
شهرهای ویران شده در آنسوی دجله و عبادتگاه های آنها را خواهم ساخت تا ساکنین آنجا که به بردگی به بابل آورده شده اند بتوانند به خانه و سرزمین خود بازگردند.»

شاید بی مناسبت نباشد حقایقی را که خیلی از ایرانیان نمی دانند در این مورد بدانیم.

کوروش قبل از مرگش با هوشیاری و ذکاوت خاصی وصیت به دفن خود و مادرش ماندانا در مکانی دست نیافتنی می نماید. اسکندر مقدونی پس از غارتهای فراوان و تخریب مکانهای ایرانیان به قبر کوروش میرسد و در صدد اهانت به مدفن او برمی آید که در نهایت تعجب به کتیبه ای داخل معبد میرسد که کوروش خطاب کرده:

اینجا ملک فرمانروائی من است... اینجا ملک دلیران است و این ملک هیچ خائن و غارتگری را نمی پذیرد...و

مطالبی که حاکی از سلطه مستحکم کوروش و ایرانیان بر سرزمین پارس دارد و اسکندر ناموفق منصرف میشود. بعدها اعراب روی آن کتیبه خطوط عربی و آیه های قرآن حکاکی میکنند که هنوز هم برجاست. دلیل سلامتی نسبی مقبره کوروش نیز بدان جهت است که با حمله عربها به منطقه پارسه و پاسارگاد ساکنین بازمانده آنجا قبر کوروش را مقبره مادر حضرت سلیمان (ع) ذکر نموده تا متجاوزین از تخریب مکان منصرف شوند.

یادباد کسی که برده داری و تبعیض نژادی را محکوم کرد و ترویج صلح و عدالت را بنیان نهاد.

نقش برجسته کوروش در پارک سیدنی استرالیا

"شیرین” ملقب "ام رستم” دختر رستم بن شروین از سپهبدان خانان باوند در مازندران و همسر فخرالدوله دیلمی(387ق. ـ 366ق.) که پس از مرگ همسر به پادشاهی رسید او اولین پادشاه زن ایرانی پس از ورود اسلام بود. او بر مازندران و گیلان، ری، همدان و اصفهان حکم می راند. به او خبر دادند سواری از سوی محمود غزنوی آمده است.

"شیرین” ملقب "ام رستم” دختر رستم بن شروین از سپهبدان خانان باوند در مازندران و همسر فخرالدوله دیلمی(387ق. ـ 366ق.) که پس از مرگ همسر به پادشاهی رسید او اولین پادشاه زن ایرانی پس از ورود اسلام بود. او بر مازندران و گیلان، ری، همدان و اصفهان حکم می راند. به او خبر دادند سواری از سوی محمود غزنوی آمده است.

سلطان محمود در نامه ی خود نوشته بود:

باید خطبه و سکه به نام من کنی و خراج فرستی و الا جنگ را آماده باشی.

ام رستم، به پیک محمود گفت:

اگر خواست سرور شما را نپذیرم چه خواهد شد؟

پیک گفت:

آنوقت محمود غزنوی سرزمین شما را براستی از آن خود خواهد کرد.

ام رستم به پیک گفت که پاسخ مرا همین گونه که می گویم به سرورتان بگویید:

در عهد شوهرم همیشه می ترسیدم که محمود با سپاهش بیاید و کشور ما را نابود کند ولی امروز ترسم فرو ریخته است برای اینکه می بینم شخصی مانند محمود غزنوی که می گویند یک سلطانی باهوش و جوانمرد است بر روی زنی شمشیر می کشد. به سرورتان بگویید اگر میهنم مورد یورش قرار گیرد با شمشیر از او پذیرایی خواهم نمود اگر محمود را شکست دهم تاریخ خواهد نوشت که محمود غزنوی را زن جنگاور کشت و اگر کشته شوم باز تاریخ یک سخن خواهد گفت محمود غزنوی زنی را کشت.

پاسخ هوشمندانه بانو، ام رستم، سبب شد که محمود تا پایان زندگی خویش از لشکرکشی به ری خودداری کند.

ام رستم پادشاه زن ایرانی هشتاد سال زندگی کرد و همواره مردمدار و نیکخو بود.

اگر این شانس را داشته باشید که وارد آرامگاه کورش شده باشید، به احتمال زیاد اولین چیزی که باعث تعجبتان میشد سقف بسیار کوتاه محفظه داخلی آرامگاه نسبت به ارتفاع بلند بیرونی آن است.

شاید جالب باشد بدانید که آرامگاه واقعی کورش و همسرش (کاسان دان - ملکه وقت) نه در محفظه داخلی، بلکه به صورت مخفی در بالای سقف جاسازی شده بوده است! این محفظه در سال 1338 هنگام کندن درخت انجیر وحشی که بر سقف روییده بود به وسیله باستان شناسان کشف شد و مشخص شد که پیشتر مورد دستبرد قرار گرفته و تخلیه شده است!

کوروش نخستین پادشاه و بنیان گذار شاهنشاهی هخامنشی بود. کوروش به مدت سی سال، از سال 559 تا 529 پیش از میلاد، بر ایران سلطنت کرد. مرگ کورش در سال سی ام سلطنت او در حدود سال 529 پیش از میلاد اتفاق افتاده است. روایات مختلفی دربارهٔ مرگ کوروش وجود دارد.

هرودوت می نویسد، راجع به در گذشت کوروش روایات مختلف است اما من شرحی را که بیشتر در نظرم معتبر می نماید نقل می کنم. کوروش در آخرین نبرد خود به قصد سرکوب قوم ماساگت (ماساژت) قومی از سکاها که با حمله به نواحی مرزی ایران به قتل و غارت می پرداختند، به سمت شمال شرقی کشور حرکت کرد، میان مرز ایران و سرزمین سکاها رودخانه ای بود که لشگریان کوروش باید از آن عبور می کردند. هنگامی که کوروش به این رودخانه رسید، تهم رییش (تومیریس) ملکهٔ سکاها به او پیغام داد که برای جنگ دو راه پیش رو دارد یا از رودخانه عبور کند و در سرزمین سکاها به نبرد بپردازند و یا اجازه دهند که لشگریان سکا از رود عبور کرده و در خاک ایران به جنگ بپردازند. کوروش این دو پیشنهاد را با سرداران خود در میان گذاشت. بیشتر سرداران ایرانی، جنگ در خاک ایران را برگزیدند، اما کرزوس امپراتور سابق لیدیه و دایی مادر کوروش که تا پایان عمر، به عنوان یک مشاور به کوروش وفادار ماند، جنگ در سرزمین سکاها را پیشنهاد کرد.

کوروش نظر کرزوس را پذیرفت و از رودخانه عبور کرد. نخست عده ای از جنگاوران ماساگت ها به رهبری سپارگاپیس فرزند ملکه، به دسته ای از سربازان لشکر کوروش که از بقیه جدا افتاده بودند، حمله کرده و همه را به خاک هلاکت انداختند. بعد از آن پیروزی آنها بر سفرهٔ طعام بازمانده از لشکر کوروش نشسته و با اشتیاق فراوان انقدر خوردند و نوشیدند که مست و بیهوش شدند.

نمای داخلی مقبره کوروش

پارسیان در این هنگام وقت را غنیمت شمرده بر سر آنها ریختند و سپارگاپیس را اسیر کردند. سپارگاپیس وقتی به هوش آمد و خود را اسیر دید، از کوروش استدعا کرد که غل و زنجیر از او بردارند. کوروش این تقاضا را اجابت کرد. وقتی دستان او آزاد شد، از شدت ننگ و عار خود را درجا کشت. بعد از جنگی بین دو سپاه درگرفت که از جهات شدت و خشونت در میان سایر اقوام سابقه نداشت و عاقبت ماساگت ها غلبه کردند و خود کوروش نیز کشته شد.

«مارتا استوارت» مدیر انجمن خانه داری مارتا و سردبیر مجله خانه داری living با آمدن فصل بهار و رویش دوباره گیاهان و سبزی های متنوع، دستور پخت سبزی های تازه را به مخاطبان خود ارائه کرده است.

چگونه رنگ و طعم سبزی ها را حفظ کنید؟

برای پختن سبزی ها دقت کنید، سبزی را به آب سرد اضافه نکنید تا بجوشد بلکه اول آب را به جوش آورده، سپس سبزی را به آن اضافه کنید.

حرارت گاز یکنواخت و اندک باشد. حرارت زیاد ممکن است طعم و رنگ سبزی را تحت تاثیر خود قرار دهد. برای ایجاد طعم بهتر و حفظ ظاهر سبزی هنگام پختن سبزی ها بهتر است در ظرف را نبندید و اجازه دهید آب و سبزی با هم بجوشند.

یکی از راه های حفظ رنگ سبزی ها از قبیل نخود سبز و لوبیا هنگام آب پز شدن آن است که هنگام اضافه کردن آن ها به آب جوش به ازای هر یک کیلوگرم نخود یا لوبیا یک قاشق مرباخوری جوش شیرین به ظرف اضافه کنید. بهترین مرحله برای افزودن نمک به سبزی ها آخرین مرحله پخت است. درست وقتی که پختن سبزی به مراحل پایانی خود نزدیک می شود، بهتر است به میزانی که مدنظر دارید و مناسب است نمک به آن اضافه کنید.

دقت کنید ظرفی که برای پختن سبزی از آن استفاده می کنید؛ ظرفی متناسب با حجم سبزی و لعابی باشد تا طعم و رنگ سبزی در آن حفظ شود.

سرزمین کهن مصر دو بار توسط ایرانیان فتح شد که این فتوحات به فاصله ی 900 سال از یکدیگر رخ دادند.

اولین فتح مصر توسط ایران به دوره ی هخامنشیان باز می گردد. پس از مرگ کورش کبیر در جنگ با ماساژت ها پسر بزرگ او کمبوجیه به تخت نشست.

کمبوجیه با تدارک سپاهی قصد فتح مصر را داشت. بر اساس یکی از داستان ها، کمبوجیه، هنگامی که قصد لشگرکشی به سوی مصر را داشت، از ترس توطئه، دستور کشتن برادرش بردیا را داد.

در راه بازگشت کمبوجیه از مصر، یکی از موبدان دربار به نام گئومات مغ، که به بردیا مانند بود، خود را به جای بردیا گذاشته و پادشاه خواند.

بر اساس یکی دیگر از داستان ها، گئومات مغ با آگاهی از این که بردیا کیست، وی را کشته و سپس چون هم مانند بردیا بود، به تخت پادشاهی نشست. کمبوجیه با شنیدن این خبر در هنگام بازگشت، یک شب و به هنگام باده نوشی خود را با خنجر زخمی کرد که بر اثر همین زخم نیز در بازگشت از مصر درگذشت. ولی برخی دلیل مرگ وی را بیماری و برخی دیگر توطئه خویشاوندان می دانند اما روشن است که وی در راه بازگشت از مصر مرده است.

مصر تا پایان حکومت هخامنشیان یکی از استانهای ایران باقی ماند.

و اما 900 سال بعد دست روزگار باز پای ایرانیان را به مصر کشاند. در 605 میلادى سپاه هاى ایرانى کلیه استحکامات رومى در شمال میان رودان و سپس غرب میان رودان را فتح کرده و شهرهاى مهم حران و ادسا را تسخیر نموده و سپس هیراپولیس و حلب امروزى را فتح کردند.

از آن طرف نیروهاى ایرانى در ارمنستان شروع به پیشروى کرده و کاپادوکیه و فریزى را گرفتند. در 611 ایران فتوحات غربى خود را تکمیل کرده و به دروازه هاى قسطنطنیه پایتخت روم شرقى رسید و در 614 بیت المقدس (یا اورشلیم) را فتح کرد.

ارتش هاى ایران ظرف 9 سال کلیه نیروهاى رومى را جارو کرده و به مدیترانه ریختند و در 616 براى اولین بار پس از 900 سال با عبور از صحراى سینا اسکندریه را در مصر تصرف کردند. شاهین براز سردار ایرانى نیز در سال بعد «کالسدون» را در مقابل قسطنطنیه فتح کرده و ایران را به اوج قدرت خود پس از دوران هخامنشیان رساند.